Onze start van de camino (W)
Eind 2017 kreeg ik bezoek van René Vanhout. Hij, May en ik waren lid geweest van de inmiddels opgeheven stichting Walk For Sophia. Het doel van de stichting was geld inzamelen voor het Sofia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Als tegenprestatie liepen we in estafette in 100 uur van Parijs naar Rotterdam. René vroeg of ik met May naar Santiago de Compostela wou lopen. Wow. Ik zei direct ja. Als wandelaar had ik meer dan eens verhalen gehoord over die Pelgrimstocht naar het Noordwesten van Spanje. Na het bezoek van mijn vriend uit België begon ik na te denken over die wandeling naar het zuiden. Jeetje, waarom had ik direct ja gezegd? Kon ik wel die afstand overbruggen? May was een stuk jonger dan ik. Zij 56 en ik 74. Waarover zouden we moeten praten tijdens het wandelen?. Of na het wandelen? Paste het wandeltempo van May wel bij dat van mij? Hoe moesten de overnachtingen geregeld worden. In een tent slapen zag ik niet zitten. Het werd me duidelijk dat ik weer eens te vroeg ja had gezegd. Ik stond op het punt May en René te laten weten dat ik te vlug ja had gezegd. Maar René wist me over te halen bij hun in Wildert het voorstel uitgebreid te bespreken. Begin 2018 was de kogel door de kerk. May en ik werden gelegenheidspartners. Samen op weg. Naar Santiago de Compostela. May werd lid van het Vlaams Compostela- Genootschap, en ik van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob. We gingen meedoen met wandelingen georganiseerd door plaatselijke afdelingen van het Genootschap. Etappes , aaneengesloten stukken van zo’n 20 kilometer, elke week een. Het doel was om op 25 juli, de verjaardag van Sint Jacobus de Meerdere, samen te komen in Sint Jacobiparochie in Friesland . Dat lukte. En daar sjokten alle wandelaars achter Lodewijk aan om de wandel-estafette te beëindigen in Zwarte Haan aan de waddenkust. Zwarte Haan is het Finistère van het Noorden. Enne, Lodewijk is een ezel. Tijdens die estafettes waren we te gast bij verschillende afdelingen van het genootschap. We wandelden mee in Zeeland, in Brabant en in Limburg, en leerden steeds meer Camino enthousiastelingen kennen. Rene was vaak onze chauffeur, en nam zijn fiets mee om de omgeving te verkennen. Tijdens die wandelingen begonnen we te beseffen in welk avontuur we van plan waren ons te storten.
Onze start van de camino (W)
Eind 2017 kreeg ik bezoek van René Vanhout. Hij, May en ik waren lid geweest van de inmiddels opgeheven stichting Walk For Sophia. Het doel van de stichting was geld inzamelen voor het Sofia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Als tegenprestatie liepen we in estafette in 100 uur van Parijs naar Rotterdam. René vroeg of ik met May naar Santiago de Compostela wou lopen. Wow. Ik zei direct ja. Als wandelaar had ik meer dan eens verhalen gehoord over die Pelgrimstocht naar het Noordwesten van Spanje. Na het bezoek van mijn vriend uit België begon ik na te denken over die wandeling naar het zuiden. Jeetje, waarom had ik direct ja gezegd? Kon ik wel die afstand overbruggen? May was een stuk jonger dan ik. Zij 56 en ik 74. Waarover zouden we moeten praten tijdens het wandelen?. Of na het wandelen? Paste het wandeltempo van May wel bij dat van mij? Hoe moesten de overnachtingen geregeld worden. In een tent slapen zag ik niet zitten. Het werd me duidelijk dat ik weer eens te vroeg ja had gezegd. Ik stond op het punt May en René te laten weten dat ik te vlug ja had gezegd. Maar René wist me over te halen bij hun in Wildert het voorstel uitgebreid te bespreken. Begin 2018 was de kogel door de kerk. May en ik werden gelegenheidspartners. Samen op weg. Naar Santiago de Compostela. May werd lid van het Vlaams Compostela- Genootschap, en ik van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob. We gingen meedoen met wandelingen georganiseerd door plaatselijke afdelingen van het Genootschap. Etappes , aaneengesloten stukken van zo’n 20 kilometer, elke week een. Het doel was om op 25 juli, de verjaardag van Sint Jacobus de Meerdere, samen te komen in Sint Jacobiparochie in Friesland . Dat lukte. En daar sjokten alle wandelaars achter Lodewijk aan om de wandel-estafette te beëindigen in Zwarte Haan aan de waddenkust. Zwarte Haan is het Finistère van het Noorden. Enne, Lodewijk is een ezel. Tijdens die estafettes waren we te gast bij verschillende afdelingen van het genootschap. We wandelden mee in Zeeland, in Brabant en in Limburg, en leerden steeds meer Camino enthousiastelingen kennen. Rene was vaak onze chauffeur, en nam zijn fiets mee om de omgeving te verkennen. Tijdens die wandelingen begonnen we te beseffen in welk avontuur we van plan waren ons te storten.
Mijn Camino