Onze start van de camino (W)
Eind 2017 kreeg ik bezoek van René Vanhout.
Hij, May en ik waren lid geweest van de inmiddels
opgeheven stichting Walk For Sophia. Het doel
van de stichting was geld inzamelen voor het Sofia
Kinderziekenhuis in Rotterdam. Als tegenprestatie
liepen we in estafette in 100 uur van Parijs naar
Rotterdam.
René vroeg of ik met May naar Santiago de
Compostela wou lopen. Wow. Ik zei direct ja. Als
wandelaar had ik meer dan eens verhalen
gehoord over die Pelgrimstocht naar het
Noordwesten van Spanje. Na het bezoek van mijn vriend uit België begon ik na te denken over die
wandeling naar het zuiden. Jeetje, waarom had ik direct ja gezegd? Kon ik wel die afstand
overbruggen? May was een stuk jonger dan ik. Zij 56 en ik 74. Waarover zouden we moeten praten
tijdens het wandelen?. Of na het wandelen? Paste het wandeltempo van May wel bij dat van mij? Hoe
moesten de overnachtingen geregeld worden. In
een tent slapen zag ik niet zitten.
Het werd me duidelijk dat ik weer eens te vroeg ja
had gezegd.
Ik stond op het punt May en René te laten weten
dat ik te vlug ja had gezegd. Maar René wist me
over te halen bij hun in Wildert het voorstel
uitgebreid te bespreken.
Begin 2018 was de kogel door de kerk. May en ik
werden gelegenheidspartners. Samen op weg.
Naar Santiago de Compostela.
May werd lid van het Vlaams Compostela-
Genootschap, en ik van het Nederlands
Genootschap van Sint Jacob. We gingen meedoen
met wandelingen georganiseerd door plaatselijke
afdelingen van het Genootschap. Etappes ,
aaneengesloten stukken van zo’n 20 kilometer, elke
week een.
Het doel was om op 25 juli, de verjaardag van Sint
Jacobus de Meerdere, samen te komen in Sint
Jacobiparochie in Friesland . Dat lukte. En daar
sjokten alle wandelaars achter Lodewijk aan om de
wandel-estafette te beëindigen in Zwarte Haan aan
de waddenkust. Zwarte Haan is het Finistère van het Noorden. Enne, Lodewijk is een ezel.
Tijdens die estafettes waren we te gast bij
verschillende afdelingen van het genootschap. We
wandelden mee in Zeeland, in Brabant en in
Limburg, en leerden steeds meer Camino
enthousiastelingen kennen.
Rene was vaak onze chauffeur, en nam zijn fiets
mee om de omgeving te verkennen. Tijdens die
wandelingen begonnen we te beseffen in welk
avontuur we van plan waren ons te storten.