Eten en slapen (May)

Natuurlijk is het mogelijk dat je onder de sterrenhemel slaapt, maar dat is alleen maar voor vagebonden weggelegd. Een pelgrim van vroeger deed dat misschien, maar vandaag de dag is de vagebond een zeldzaamheid. De echte vrijbuiters zijn de trekkers, de mensen die hun tentje op de rug meeslepen. Maar tegenwoordig mag je op steeds minder plaatsen vrij kamperen. Toch hebben wij ook in de tent geslapen. Soms is er in de buurt van de route een camping te vinden. De trekkers gaan daar natuurlijk overnachten. Dan krijg je een plaatsje aangeboden en wordt je gewezen waar de toiletruimte zich bevindt. Hoe je aan eten komt is je eigen probleem. Moderne pelgrims slapen dan ook meestal onder dak. In hotels, hostels, jeugdherbergen. Langs de nederlandse jacobswegen hebben we vooral geslapen bij mensen die aangesloten zijn bij Vrienden op de Fiets. Een fiets hadden wel niet bij ons maar we konden er toch terecht voor een schappelijk prijsje telkens met ontbijt. Trekkershutten hebben we ook als onderdak gehad. Een eenvoudige plek om te overnachten. Je hebt stroom voor je mobieltje maar je hebt wel een slaapzak nodig. Er liggen alleen maar matrassen. Voor ontbijt moert je zelf zorgen. Er is een kooktoestel aanwezig waar je zelf je pots kan koken. René deed dit voor ons. Een beetje luxe pelgrim zijn we wel. In Nederland hadden we een vast ritueel, alle dagen onderweg koffie met appelgebak. In België kennen ze dat dat niet zo in gewone café’s, dat vonden we we echt jammer. De Belgische Via Brabantica hebben we in dagetappes gelopen. We namen s’morgens de trein, en voorzien van een lunchpakket liepen we een route tussen de 25 en 30 kilometer en kwamen dan weer met de trein terug naar huis. René had dan avondeten voorzien en zo konden we telkens met ons buikje vol in ons eigen bed gaan slapen. De eerste drie dagen van de Gallia Belgica hebben we geslapen in een tent. Wino zag dat eerst niet zitten, maar hij verlegde zijn grenzen. We hadden wel een luxe bed voor hem voorzien. René was mee voor de fourage en zorgde ervoor dat het ons aan niets ontbrak. Het vervolg van de Gallica Belgica toto Saint-Quentin en daarna de Chemin Estelle tot Parijs liepen we in 10 dagen. We werden door René begeleid die ons op afgesproken punten oppikte. Hij reed ons dan naar goedkope hotelletjes in de buurt. Het stapelbed werd telkens van het voorste hekje ontdaan, anders kon ik er moeilijk in., Wino en René deelden meestal het dubbelbed beneden. Eén keer kwam Wino uit de kast. We kregen een drie-persoons kamer met dubbelbed en een bed in in kast. En de volgende morgen werden we door René weer netjes op het punt afgezet waar hij ons de vorige dag had opgepikt. Eten regelde rené ook. Eche luxe. Over het eten en slapen op onze Camnho Portugees vertel ik na de pauze. Kosten. Algemeen wordt een bedrag van 50 Euro per etmaal als normbedrag genomen.