Alles kan, maar niets moet

De terugreis

Zaterdag 3 juli 2010

Deze keer wat vroeger opgestaan, om de terugreis zo vroeg mogelijk te starten. De drukte op de wegen viel mee, maar bloedheet was het nog steeds. Vlak voor het einde van de reis werden we nog verrast door een heus noodweer, waarbij de temperatuur 16 graden daalde. Voldaan konden we terugkijken op een geweldig verblijf van een week in Tirol Vandaag was het wat vroeger opstaan. We hadden aan Werner gevaagd of we wat vroeger konden eten. Dat lukte uiteraard, en tegen half acht hadden we ontbeten. De laatste foto’s van de eetzaal , van de televisieplek en van de bar werden nog vlug gemaakt.En vlak voor ons vertrek kreeg ik eindelijk de kans om een foto te maken van Werner en Christiane samen. En 2 van hun zonen. Om 8 uur waren we al onderweg. Het eerste stukje van de terugweg was anders dan de heenweg, we kwamen deze keer niet in de buurt van Imst. Maar al vlug reden we over dezelfde Bergstrasse terug naar Duitsland als we vorige week gekomen waren. Van het eerste deel van de terugreis werden nog vanuit de rijdende auto foto’s gemaakt. Marté moest nog een noodstop maken om een auto te ontwijken die een paar fietsers passeerde, en daardoor op onze weghelft kwam. Tot aan de duitse grens reden we over een tweebaansweg, en een klein stukje was er zelfs file. Bloedheet was het in de auto, maar gelukkig deed de airco de taak waarvoor hij was ontworpen. Bij de eerste stop werd er in een restaurant een kopje koffie gedronken. Een deel van de prijs was inbegrepen in het pies-kaartje dat je moest kopen om te kunnen plassen. Bij de tweede chauffeurswissel trakteerde Grada ons op een broodje. We hadden geen zin om binnen te gaan zitten daarom werd dat broodje (zeg maar brood) opgepeuzeld op de parkeerplaats onder een boom. De temperatuur was behoorlijk gestegen, en bereikte zelfs 37 graden of nog hoger. Tijdens het laatste stuk van de reis werden we nog verrast door noodweer. Hard rijden was er niet meer bij, overal lagen afgerukte takken op de autoweg. Bij het begin van dat noodweer liep de temperatuur terug tot 20 graden om na de bui weer naar 34 graden te stijgen. Om kwart over 4 arriveerden we in Heerlen en werden verwelkomd door Roos, Mia en Seline. Na het eten, (Grada en Mai waren al naar huis vertrokken), was ik genoeg uitgerust om het laatste stukje terug te rijden naar Huijbergen. Maar ik had met Annie afgesproken dat ik dat niet zou doen, en Mia wist me te overtuigen dat ik toch maar beter een nachtje kon uitrusten. Toen ik eindelijk zondagmorgen thuis kwam hoorde ik dat Annie toch had gehoopt dat ik gisteren zou thuiskomen. Ze was teleurgesteld (een beetje veel) dat ik dat niet had gedaan. En ik had nog wel goed naar haar geluisterd, en gedaan wat we hadden afgesproken. Al met al een geweldige wandelweek daar in dat Ötztal in Tirol, Oostenrijk. Onvergetelijk, ook al was er van de geplande wandelingen, en de bezoekjes aan Imst, Innsbruck, Ötz en Italië niets terecht gekomen. En wat hadden we geboft met het weer. Nu kon het werk aan het maken van reportages, en het bewerken van foto’s beginnen. Er lag nog een flinke klus op me te wachten.
Tirol 2010
Tirol 2010
Alles kan, maar niets moet

De terugreis

Zaterdag 3 juli 2010

Deze keer wat vroeger opgestaan, om de terugreis zo vroeg mogelijk te starten. De drukte op de wegen viel mee, maar bloedheet was het nog steeds. Vlak voor het einde van de reis werden we nog verrast door een heus noodweer, waarbij de temperatuur 16 graden daalde. Voldaan konden we terugkijken op een geweldig verblijf van een week in Tirol Vandaag was het wat vroeger opstaan. We hadden aan Werner gevaagd of we wat vroeger konden eten. Dat lukte uiteraard, en tegen half acht hadden we ontbeten. De laatste foto’s van de eetzaal , van de televisieplek en van de bar werden nog vlug gemaakt.En vlak voor ons vertrek kreeg ik eindelijk de kans om een foto te maken van Werner en Christiane samen. En 2 van hun zonen. Om 8 uur waren we al onderweg. Het eerste stukje van de terugweg was anders dan de heenweg, we kwamen deze keer niet in de buurt van Imst. Maar al vlug reden we over dezelfde Bergstrasse terug naar Duitsland als we vorige week gekomen waren. Van het eerste deel van de terugreis werden nog vanuit de rijdende auto foto’s gemaakt. Marté moest nog een noodstop maken om een auto te ontwijken die een paar fietsers passeerde, en daardoor op onze weghelft kwam. Tot aan de duitse grens reden we over een tweebaansweg, en een klein stukje was er zelfs file. Bloedheet was het in de auto, maar gelukkig deed de airco de taak waarvoor hij was ontworpen. Bij de eerste stop werd er in een restaurant een kopje koffie gedronken. Een deel van de prijs was inbegrepen in het pies-kaartje dat je moest kopen om te kunnen plassen. Bij de tweede chauffeurswissel trakteerde Grada ons op een broodje. We hadden geen zin om binnen te gaan zitten daarom werd dat broodje (zeg maar brood) opgepeuzeld op de parkeerplaats onder een boom. De temperatuur was behoorlijk gestegen, en bereikte zelfs 37 graden of nog hoger. Tijdens het laatste stuk van de reis werden we nog verrast door noodweer. Hard rijden was er niet meer bij, overal lagen afgerukte takken op de autoweg. Bij het begin van dat noodweer liep de temperatuur terug tot 20 graden om na de bui weer naar 34 graden te stijgen. Om kwart over 4 arriveerden we in Heerlen en werden verwelkomd door Roos, Mia en Seline. Na het eten, (Grada en Mai waren al naar huis vertrokken), was ik genoeg uitgerust om het laatste stukje terug te rijden naar Huijbergen. Maar ik had met Annie afgesproken dat ik dat niet zou doen, en Mia wist me te overtuigen dat ik toch maar beter een nachtje kon uitrusten. Toen ik eindelijk zondagmorgen thuis kwam hoorde ik dat Annie toch had gehoopt dat ik gisteren zou thuiskomen. Ze was teleurgesteld (een beetje veel) dat ik dat niet had gedaan. En ik had nog wel goed naar haar geluisterd, en gedaan wat we hadden afgesproken. Al met al een geweldige wandelweek daar in dat Ötztal in Tirol, Oostenrijk. Onvergetelijk, ook al was er van de geplande wandelingen, en de bezoekjes aan Imst, Innsbruck, Ötz en Italië niets terecht gekomen. En wat hadden we geboft met het weer. Nu kon het werk aan het maken van reportages, en het bewerken van foto’s beginnen. Er lag nog een flinke klus op me te wachten.
Tirol 2010