Dag 03. Arches NP en Death Horse Park.

Gedurende de morgenuren brengen we een bezoek aan het Arches Nationaal Park. In het park gaan we proberen een wandeling te maken. We gaan daarna terug naar Moab voor de lunch. In de namiddag bezoeken we het Dead Horse State Park, en keren terug naar Moab voor het avondeten. In de vroege avond maken we nog een korte autorat over de US 163 in de richting van de Manti Las Sal Forest. We brengen de nacht weer door in het Apache Motel Arches National Park stond in de morgenuren op het programma. We hadden goed geslapen, en wat gegeten. Het park bevond zich te noorden van Moab, de ingang was langs de US-163 te vinden, een afstand van ongeveer 7 kilometer. Na het betalen van de entree (3 Dollar) bezochten we het Visitor Center, dat zich bij de ingang bevond. Daar kochten we wat postkaarten en wat postzegels, want we moesten het thuisfront en de collega's van het werk op de hoogte houden. Nu hadden we een goeie plattegrond van Arches. En er was een boekwerkje van 64 pagina's over Arches NP aangeschaft. De rit omhoog nnaar het Arches plateus was magnifiek. Het uitzicht veranderde voortdurend, en dat nodigde uit tot het veelvuldig stilzetten van de auto en te genieten van het panorama.We stopten bij Park Avenue, en bij The Tree Gossips en The Courthouse, allemaal namen voor de rotspartijen die we langs de weg tegenkwamen. Bij de Tower of Babel stopten we ook, en stapt uit om die knoert van dichtbij te bekijken.   Een ouder echtpaar stapte ook uit, en had al direct door de wij Foreigners waren. Vreemdelingen. De man bood aan met mijn toestel een foto van Tijs en mij te maken, en ik op mijn beurt maakte een foto van hun. Tien minuten later hadden Tijs en ik een uitnodiging te pakken om bij die mensen (naam is verloren gegaan) in de Staat Oregon een weekje te komen logeren. En in dat weekje zou ik de gelegenheid hebben om met een cartograaf van het US Deparment of Interior mee te gaan om de Mount Helens Vulkaan opnieuw in kaart te brengen. Tijdens ons gesprek met die mensen kwamen ze er achter dat ik veel informatie wist over de uitbarsting van de Mount Helens op 18 mei 1980.  Het echtpaar woonde niet ver van die vulkaan af, en hun docht was cartograaf en bezig de nieuwe vorm van de vulkaan in kaart te brengen. Na dit intermezzo vervolgden we onze weg langs deze 9.2 mijl lange weg. Toen we langs Balance Rock reden besloot ik die zijweg ne nemen naar de Windows section van Arches NP. We stopten bij Balance Rock, en door werd ik door Tijs op de foto gezet. Een vergroting van deze foto hangt nog steeds in mijn shack (hobbykamer). We reden langs de March Elephans, en bezochten North en South Window en Turret Arch. De gaten in de rotsen, de bogen of Arches leken van een afstand niet zo groot, maar als je er vlak bij sond, of er onder stond, dan pas kon je zien hoe geweldig en majestueus deze gaten in de rotsen waren. We waren niet de enige bezoekers, dat spreekt vanzelf. Maar het was er ook niet druk, slechts een handjevol ander bezoekers genoten van dit stukje kleurrijke gaten. Maar we hadden nog meer te doen vandaag. De volgende stop was panorama point en daarna rechtsaf naar Delicate Arch, het pronkstuk van Arches NP. WWe reden door tot we niet meer verder konden met de auto. We waren nu beland in het meest oostenlijke stukje van het park waar je met de auto kon komen. We verlieden de auto om de wandeling naar Delicate Arch te starten. Het gingh langzaam bergop, geen gemakkelijke klus voor Tijs, die dan ook regelmatig moesy uitpuffen. En daar was Delicate Arch, onbereikbaar voor ons. Want het pad eindigde aan de rand van een diepe vallei, onmogelijk om naar beneden te gaan en ande andere kant weer omhoog te klauteren. En op de rand aan de andere kant van de vallei bevond zich Delicate Arch. Onmogelijk om nog verder dichterbij te komen. Ik moest daarom genoegen nemen met het maken van een foto met een toestel (Ilfort Electric) waar geen telelens op zat. Toch een magnefic zicht, die rode rost is de verte, terwijl de rand waarop we stonden groenachtig gekleurd was. De grond zat ook vol met mineralen, maar deze waren te groot om ze mee te nemen. En gereedschap om een klein stukje rots eraf te slaan hadden we niet. Er bleef ons niets anders over dan de heuvel af te dalen, terug naar de auto, en daarna terug naar Moab voor de lunch. Die middag stond een bezoekje aan Dead Horste Point op het programma. Van Moab ging het weer richting noorden, om via de US163 liksaf te slaan en de US 313 op te rijden. Deze weg was de hoofdweg om Canyonsland NP te bezoeken, maar daar moest je een terreinwagen voor hebben. Zover zouden wij echter niet gaan, want wij wilden Dead Horse Point State Park zien. Al vrij snel konondervinden dat dit een hele mooie weg was, die zich via een slalom omhoog  kronkelde  naar het plateau. Eenmaal bovcen moesten we na 5 minuten rijden stoppen. Er stond een werkman op de weg die ons tegenhield. Wachten, maar waarop?  In de wijde omtrek was niets anders te zien dan de weg, en een pas geasfalteerde weg voor ons. Na 10 minuten werd het stopbord dat langs de wegs stond omgedraaid, en mochten we doorrijden. We hadden geluk, de weg werd van een niuwe laag voorzien. Maar voordat we de echte werkzaamheden zagen moesten we nog 4 kilometer rijden Zonder problemen beriekten we verder Dead Horse Point, vanaf het begin van de Us313 hadden we 23 mijl gereden. Dead Horse Point, de plek waar de wereld eindigt. Het leek wel het einde van de wereld. Wat een prachtig uitzicht. Nu konden we goed zien dat we boven op en plateau waren, want diep beneden ons stroomde de kronkelende Colorado rivier. De rivier had een prachtig landschap gecreeert, en waar je ook keek, het uitzicht en de vergezichten waren even mooi. Hier waren millioenen jaren historie zichtbaar, alle aardlagen waren duidelijk gemarkeerd. Wij stonden op de Kayenta zandsteen, maar richting Colorado rivier kwam je nog  Wingate zandsteen, de Chinle formatie, de Moenkopi formatie, de Cutler formatie en op stroomniveau de Honaker Trail formatie tegen. Logisch dat we flink wat tijd nodig hadden om van dit natuurmonument te genieten. Diep beneden ons, kronkelde een zandweg door het bizarre landschap.  Er reed ook daadwerkelijk een auto daar beneden op die weg. Wat had ik graag op die weg achter het stuur willen zitten. Dat zou echt een avontuur zijn geweest. Heel wat foto's werden er genomen van Dead Horse Point, een plek waar paarden bij elkaar werden gedreven. Het verhaal gaat dat er paarden achter bleven bij deze natuurlijke corral, en dat deze paarden stierven van dorst. Want op het plateau is geen water, en de Colorado rivier, 600 meter in de diepte was uiteraard onbereikbaar voor de dieren. Terug in Moab werd na het warm eten (waarschijnlijk een hamburger in Mc Donalds o.i.d.) werden in een "rock shop" nog voor 6 Dollar mineralen gekocht voor Martie. En een extra hoedje voor Ruud. Een fantastische dag liep ten einde, en het enige wat overbleef was snurken in het Apache Motel.      

Dag 03. Arches NP en Death Horse

Park.

Gedurende de morgenuren brengen we een bezoek aan het Arches Nationaal Park. In het park gaan we proberen een wandeling te maken. We gaan daarna terug naar Moab voor de lunch. In de namiddag bezoeken we het Dead Horse State Park, en keren terug naar Moab voor het avondeten. In de vroege avond maken we nog een korte autorat over de US 163 in de richting van de Manti Las Sal Forest. We brengen de nacht weer door in het Apache Motel Arches National Park stond in de morgenuren op het programma. We hadden goed geslapen, en wat gegeten. Het park bevond zich te noorden van Moab, de ingang was langs de US-163 te vinden, een afstand van ongeveer 7 kilometer. Na het betalen van de entree (3 Dollar) bezochten we het Visitor Center, dat zich bij de ingang bevond. Daar kochten we wat postkaarten en wat postzegels, want we moesten het thuisfront en de collega's van het werk op de hoogte houden. Nu hadden we een goeie plattegrond van Arches. En er was een boekwerkje van 64 pagina's over Arches NP aangeschaft. De rit omhoog nnaar het Arches plateus was magnifiek. Het uitzicht veranderde voortdurend, en dat nodigde uit tot het veelvuldig stilzetten van de auto en te genieten van het panorama.We stopten bij Park Avenue, en bij The Tree Gossips en The Courthouse, allemaal namen voor de rotspartijen die we langs de weg tegenkwamen. Bij de Tower of Babel stopten we ook, en stapt uit om die knoert van dichtbij te bekijken.   Een ouder echtpaar stapte ook uit, en had al direct door de wij Foreigners waren. Vreemdelingen. De man bood aan met mijn toestel een foto van Tijs en mij te maken, en ik op mijn beurt maakte een foto van hun. Tien minuten later hadden Tijs en ik een uitnodiging te pakken om bij die mensen (naam is verloren gegaan) in de Staat Oregon een weekje te komen logeren. En in dat weekje zou ik de gelegenheid hebben om met een cartograaf van het US Deparment of Interior mee te gaan om de Mount Helens Vulkaan opnieuw in kaart te brengen. Tijdens ons gesprek met die mensen kwamen ze er achter dat ik veel informatie wist over de uitbarsting van de Mount Helens op 18 mei 1980.  Het echtpaar woonde niet ver van die vulkaan af, en hun docht was cartograaf en bezig de nieuwe vorm van de vulkaan in kaart te brengen. Na dit intermezzo vervolgden we onze weg langs deze 9.2 mijl lange weg. Toen we langs Balance Rock reden besloot ik die zijweg ne nemen naar de Windows section van Arches NP. We stopten bij Balance Rock, en door werd ik door Tijs op de foto gezet. Een vergroting van deze foto hangt nog steeds in mijn shack (hobbykamer). We reden langs de March Elephans, en bezochten North en South Window en Turret Arch. De gaten in de rotsen, de bogen of Arches leken van een afstand niet zo groot, maar als je er vlak bij sond, of er onder stond, dan pas kon je zien hoe geweldig en majestueus deze gaten in de rotsen waren. We waren niet de enige bezoekers, dat spreekt vanzelf. Maar het was er ook niet druk, slechts een handjevol ander bezoekers genoten van dit stukje kleurrijke gaten. Maar we hadden nog meer te doen vandaag. De volgende stop was panorama point en daarna rechtsaf naar Delicate Arch, het pronkstuk van Arches NP. WWe reden door tot we niet meer verder konden met de auto. We waren nu beland in het meest oostenlijke stukje van het park waar je met de auto kon komen. We verlieden de auto om de wandeling naar Delicate Arch te starten. Het gingh langzaam bergop, geen gemakkelijke klus voor Tijs, die dan ook regelmatig moesy uitpuffen. En daar was Delicate Arch, onbereikbaar voor ons. Want het pad eindigde aan de rand van een diepe vallei, onmogelijk om naar beneden te gaan en ande andere kant weer omhoog te klauteren. En op de rand aan de andere kant van de vallei bevond zich Delicate Arch. Onmogelijk om nog verder dichterbij te komen. Ik moest daarom genoegen nemen met het maken van een foto met een toestel (Ilfort Electric) waar geen telelens op zat. Toch een magnefic zicht, die rode rost is de verte, terwijl de rand waarop we stonden groenachtig gekleurd was. De grond zat ook vol met mineralen, maar deze waren te groot om ze mee te nemen. En gereedschap om een klein stukje rots eraf te slaan hadden we niet. Er bleef ons niets anders over dan de heuvel af te dalen, terug naar de auto, en daarna terug naar Moab voor de lunch. Die middag stond een bezoekje aan Dead Horste Point op het programma. Van Moab ging het weer richting noorden, om via de US163 liksaf te slaan en de US 313 op te rijden. Deze weg was de hoofdweg om Canyonsland NP te bezoeken, maar daar moest je een terreinwagen voor hebben. Zover zouden wij echter niet gaan, want wij wilden Dead Horse Point State Park zien. Al vrij snel konondervinden dat dit een hele mooie weg was, die zich via een slalom omhoog  kronkelde  naar het plateau. Eenmaal bovcen moesten we na 5 minuten rijden stoppen. Er stond een werkman op de weg die ons tegenhield. Wachten, maar waarop?  In de wijde omtrek was niets anders te zien dan de weg, en een pas geasfalteerde weg voor ons. Na 10 minuten werd het stopbord dat langs de wegs stond omgedraaid, en mochten we doorrijden. We hadden geluk, de weg werd van een niuwe laag voorzien. Maar voordat we de echte werkzaamheden zagen moesten we nog 4 kilometer rijden Zonder problemen beriekten we verder Dead Horse Point, vanaf het begin van de Us313 hadden we 23 mijl gereden. Dead Horse Point, de plek waar de wereld eindigt. Het leek wel het einde van de wereld. Wat een prachtig uitzicht. Nu konden we goed zien dat we boven op en plateau waren, want diep beneden ons stroomde de kronkelende Colorado rivier. De rivier had een prachtig landschap gecreeert, en waar je ook keek, het uitzicht en de vergezichten waren even mooi. Hier waren millioenen jaren historie zichtbaar, alle aardlagen waren duidelijk gemarkeerd. Wij stonden op de Kayenta zandsteen, maar richting Colorado rivier kwam je nog  Wingate zandsteen, de Chinle formatie, de Moenkopi formatie, de Cutler formatie en op stroomniveau de Honaker Trail formatie tegen. Logisch dat we flink wat tijd nodig hadden om van dit natuurmonument te genieten. Diep beneden ons, kronkelde een zandweg door het bizarre landschap.  Er reed ook daadwerkelijk een auto daar beneden op die weg. Wat had ik graag op die weg achter het stuur willen zitten. Dat zou echt een avontuur zijn geweest. Heel wat foto's werden er genomen van Dead Horse Point, een plek waar paarden bij elkaar werden gedreven. Het verhaal gaat dat er paarden achter bleven bij deze natuurlijke corral, en dat deze paarden stierven van dorst. Want op het plateau is geen water, en de Colorado rivier, 600 meter in de diepte was uiteraard onbereikbaar voor de dieren. Terug in Moab werd na het warm eten (waarschijnlijk een hamburger in Mc Donalds o.i.d.) werden in een "rock shop" nog voor 6 Dollar mineralen gekocht voor Martie. En een extra hoedje voor Ruud. Een fantastische dag liep ten einde, en het enige wat overbleef was snurken in het Apache Motel.