Dag 01. Naar Salt lake City

Een lange vermoeiende dag, die begint om 06.15 met het vertrek vanuit Middelburg naar Schiphol. Daarna met Martinair met vlucht MP701 van Amsterdam naar Minneapolis/Minnesota (USA). We krijgen echter een tussenstop in Chicago/Illlenois. In Minneapolis staat een ontmoeting met W0KZV-Tom, en K1HZ-Ron, gepland. Daarna nemen we een binnenlandse vlucht met Ward Air (WA-438) naar Salt Lake City in Utah. Hier hopen we aan te komen om 21.15 lokale tijd. In salt Lake City staan Waldo (W7LCB) en Zola zijn XYL ons op te wachten. Na het oppikken van de huurauto (bij AVIS) gaan we mee met Waldo en Zola die ons een bed voor de nacht hebben beloofd. We moesten 2 uur voor vertrek op Schiphol zijn om in te checken. Dat betekende vroeg vertrekken, en dat deden we per auto. Annie en Hans brachten ons weg, helemaal naar Schiphol. Annie vond het niet leuk toen we achter de douanepoorten verdwenen. Op schiphol verliep alles vlotjes, en zonder vertraging vertrollen we met de MP701 van Martinair richting USA. Nog nooit was ik met een vliegtuig de Atlantische Oceaan overgestoken, en voor Tijs was het de allereerste vlucht ooit. Het vliegtuig, een DC10-30 van McDonnald-Douglas, verdween na het opstijgen, direct in de wolken. Op de terugweg naar Middelburg kwamen Annie en Hans bij Schiphol in een file te zitten. "pssshh" deden de vrachtauto's, net alsof ze tegen Annie wilden zeggen. "Hij is toch lekker weg". Hans lag dubbel over het dashbord toen Annie dit tegen hem zei. De chartervlucht verliep voorspoedig. Eenmaal boven de wolken bleef het zicht naar beden weg. Het wolkendek was te dicht. Mijn fototoestel had ik bij me, waardoor ik een aantal foto's in het vliegtuig kon maken.  We hadden de plaasen welke gecodeerd waren met 20J (sky cot), en tijs had de plaats aan het raampje gekozen. Het type vliegtuig was, denk ik, een Douglas DC10-30, een knots van een toestel met 3 rijen, voor 2,5, en 2 personen. Achter ons zat een echtpaar met hun baby-tje. De baby was netjes opgeborgen in een mand die aan het plafond van de cabine was vastgemaakt. Ik herinner mee een moment dat het begon te stinken in de cabine. De baby moest verschoond wprden, en dat gebeurde ook.   Net boven Groenland trok het wolkendek even weg, en kon ik een paar foto's maken van het gebied onder ons. En weer een paar uur later werd de daling ingezet. Het vliegtuig ging landen. Dat was snel. Maar het was niet Minneapolis maar Chicago, waar we op vliegveld O'Hara een tussenlanding maakten. kijkend door het raampje was duidelijk hoe de Amerikanen bouwen in woongeboeden van grote steden. Alles recht toe recht aan. Nu begreep ik ook in een klap hoe het stratensysteem in de Verenigde staten werkt. het centrum van de stad is het nulpunt. Alle straatnamen zijn genummerd t.o.v. dit fictieve centrum. In het vliegtuig moesten we extra papieren invullen, de z.g. Customs Declaration. Die moesten we afgeven in Chicago, want ook al was dit een tussenlanding, we moesten wel uit het vliegtuig. Want in Chicago werden we gecontroleerd, en werd gekeken of onze papieren in orde waren. Vreemde gang van zaken, zeker als je daarna in hetzelfde vliegtuig stapt om je reis te vervolgen. Maar voor ons was het een welkome afwisseling, want we konden de benen strekken, en een klein wandelingetje maken. Na controle vervolgde het vliegtuig zijn reis, nu naar eindbestemming Minneapolis in Minnesota. Hier stonden Tom, W0KZV en Ron, K1HZ ons op te wachten. Eigenlijk moet ik zeggen K1HZ/0, want juist in die tijd hoefden de amateurs niet meer aan te geven in welke call area ( 1 t/m 0) zij met hun uitzending bezig waren. En Minnesota behoort tot call- district "zero".  Tom nam ons mee naar zijn huis, waar we konden kennis maken met zijn vrouw Linda.En natuurlijk liet Ton vol trots zijn shack even zien. Veel tijd was er niet want Tom en Ron hadden ons uitgenodigd om ergens in St. Paul te gaan lunchen. Ik weet niet meer of de vrouwen van beide zendamateurs daar ook bij waren. De lunch was American sized, en we leerden na de lunch wat een "Doggy Bag" was. Want een deel van het overtollige eten werde door onze gastheren meegenomen. In Minneapolis moesten we overstappen op een binnenlandse vlucht naar Salt Lake City. Of eigenlijk was dat in St. Paul Minnesota. Het vliegveld bleek voor ons gevoel niet 1 maar 2 vliegvelden te zijn. Dat was natuurlijk niet zo.Binnenlandse vluchten vertrokken van een andere terminal dan de internationale vluchten. En die twee terminals lagen behoorlijk ver uit elkaar. De stop in Minnesota duurde ongeveer 3 uur.  Daar kwam nog een uurtje bij, doordat de vlucht met Wardair WA438 vertraging had opgelopen. Dat was trouwens een Canadese maatschappij. Tijdens de vlucht bleef het toestel niet verschoond van lucht turbulenties, en die waren zo nu en dan ook te voelen. De gezagvoerden waarschuwde de passagiers toen er over de Rocky Mountains werd gevlogen. Al met al waren we pas rond 11 uur s'avonds lokale tijd in Salt Lake City en bij de passagiersuitgang stond Waldo, W7LCB op ons te wachten. Dat had hem een extra uur gekost. Oei, het loket van AVIS, waar we onze  huur auto zouden krijgen (die was al betaald in Nederland) was gesloten, dus geen auto voor ons. Gelukkig hadden we Waldo ter beschikking, en hij zou ons, na een goede nachtrust bij hem thuis, wel naar AVIS brengen, om dan de auto op te pikken. Er bleeft Tijs en mij niets anders over dan Waldo te volgen. Bij hem thuis aangekomen was het al middernacht geweest. Alle bewoners van huize Hodson waren al in diepe rust. We kregen onze slaapplaats aangewezen, en weg was Waldo. De eerste reisdag zat er op.        

Douglas DC10-30CF