Dag 15. Van Billings naar Amsterdam.
Het zit er op. Om 08.55 pakken we de binnenlandse vlucht NW 234 van North West Airlines naar
Minneapolis/Minnesota. Hier hebben we opnieuw een ontmoeting met Tom en Ron (W0KZV en K1HZ).
Da pakken we het vliegtuig naar onze eindbestemming. Martinair brengt ons met vlucht MP 702, via een
stop in Chicago/Illinois terug naar Amsterdam. Daar volgt het weerzien met de familie op dinsdag 29 juni
rond 12.30
Ons vliegtuig vertrok om vijf voor negen. Dat betekende dus vroeg opstaan en ontbijten. Voor de
overnachting moest 45 dollar betaald worden, het ontbijt kostte 13 dollar. En dan was het ook nog een
typisch engels ontbijt, kompleet met vettig worstjes, aardappelen en witte bonen in tomatensaus.
Logisch dat er maar een klein deel van werd genuttigd.
Al en Cheryl leverden ons af op het vliegveld, en met binnenlandse vlucht NW 234 van North West
Airlines vlogen we naar Minneapolis. Daar misten we twee koffers, twee belangrijke koffers. In de ene
koffer zaten alle foto rolletjes, verpakt in een loden zak om beeldverlies door rontgenstraling te
voorkomen. Ook alle brochures, postkaarten, en aangeschafte boekjes zaten er in. En in koffer twee
zaten haast alle cadeau's die Tijs en ik hadden gekocht voor het thuisfront. Ons werd verzekerd dat de
koffers al naar het Martinair vliegtuig getransporteerd waren. Dus maar verder met de overgebleven
koffer.
Tom, W0KZV was weer aanwezig op het vliegveld. Hij transporteerde ons naar de internationale
terminal, en bleef ons gezelschap houden tot het vertrek van het toestel met vluchtnummer MP 702. De
tussenstop in Chicago duurde niet lang, maar de totale vlucht wel. Omdat we nu van west naar oost
vlogen ging de tijd twee maal zo snel. De nacht kwam snel, en daarna dinsdag morgen. De DC10 van
martinair maakte een veilige landing op Schiphol. We waren weer in Nederland.
Maar waar waren onze koffers? Bij het ophalen van onze koffers in de bagagehal vonden we maar 1
koffer. Ons werd verzocht even te blijven wachten, de kokoffers zouden dadelijk oop de band gelegd
worden.Maar dat gebeurde niet, uiteindelijk waren Tijs en ik nog de enige die op koffers stonden te
wachen. We hadden dus nog een klus te doen daar op Schiphol. Bij de Martinair balie deden we ons
verslag en kregen te horen dat er ergens onderweg iets fout moest zijn gegaan. Waaar onze koffers
waren zou door Martinair onderzocht worden. En als ze terecht waren, dan zouden ze in Middelburg
worden afgeleverd. Als dat maar goed zou gaan.
Annie en Hans stonden ons op te wachten, ze vroegen zich al af waar we bleven. Wat een weerzien,
het leek wel alsof we maanden weg waren geweest. Ze hadden ons een paar keer achter de afzetting
zien lopen, maar wisten niet wat we aan het uitspoken waren. Het rustige rijden in Amerika, met een
slakkengangetje was afgelopen. Het eerste wat opviel was dat Nederlanders rijden als gekken. En moe
waren we ook, want van veel slapen in het vliegtuig was niet veel van terecht gekomen.
De vermiste koffers werden twee dagen later in Middelburg bezorgd. Waar de koffers overal geweest
waren was niet duidelijk. Maar alles zat er in. Alle cadeaus konden worden uitgedeeld, en de
fotorolletjes konden ontwikkeld worden en de foto's afgedrukt. En uiteraard kon een begin gemaakt
worden met het maken van een reisverslag, door foto's postkaarten enbrochures in de juiste volgorde in
een boek te plakken. En 33 jaar later zou er ee reisverslag in woorden aan worden toegevoegd.