Dag 10. Een dagje Pocatello bij Al en Cheryl

Rustdag. Een dagje wandelen in het bos (hoogte 6200 feet) en spelen mat radio-apparatuur. Wellicht ook een bezoekje aan het indoor voetbal stadion en een bezoek aan het computer centrum van de universiteit van de Idaho State University. Verder staat een ontmoeting met KB7RY, ingenieur van de Simplot Fofaat fabriek in Pocatello en een bezoek van Ron,, AC7P gepland. Cheryl en Tijs gaan deze dag winkelen in Pocatello. Er was vandaag van alles te doen. Na het wakker worden klonk vanaf de veranda van het huis in de bergen een brommend geluid, dat snel in sterkte varieerde, en daarna weer plotseling verdween. Het bleek al snel waar dat geluid vandaan kwam. Kolibries. Boven de veranda weren op regelmatige afstanden voerstations voor kolibries opgehangen. De voerstations waren gevuld met een roodachtige vloeistof dat speciaal suikerwater bleek te zijn. En daar kwamen de kolibries op af. Ik had nooit gedacht dat ik hoog in de bergen van Idaho (we zaten op 6200 feet) kolibries zou kunnen zien. Dat waren toch kleine vogeltjes die in zuid Amerika thuishoorden/! Het was vedertijd voor jonge kolibries, dus moesten de ouders af en aan vliegen om suiker voor hun kroost te bemachtigen. En suiker was volop in die voerstations te vinden. Na een poos te hebben stil gestaan haalde ik mijn fototoestel op om te probere4n of ik de diertjes kon fotograferen. Dat lukte, en als ik stilstond kon ik de diertjes zelfs tot op een meter benaderen. Uiteraard had ik rekeling te houden met de kwaliteit van mijn fototoestel, maar toch lukte het de "Hummingbirds" te fotograferen. Het huis van Al had geen huisnummer. Buckskin Road was het adres, meer niet. Vanaf het huis kon je tamelijk ver kijken. En iets verder van het huis, hoger op de berg begon een ski-piste. Nu snapte ik waarom Al een tractor nodig had om s'winters zijn paadje zodanig vrij te houden van sneeuw dat hij weg kon met de Bronco. Zijn 40 meter beam lag tegen de helling aan, en had de winter niet overleefd. Tijdens de wandeling met Al, bergop, had ik de verrekijker bij me, en daar werd driftig gebruik van gemaakt. Op de berghelling groeide allerhande bloemen, waaronder lupine en Indian Paint Brush. De twee honden van Al waren ook bij ons. Al moest nog iets naar z'n moeder brengen, die woonde in Pocatello. Ook had hij beloofd om een vriend even te helpen bij het plaatsen van een antenne. En er stond een bezoekje aan Sunrise Travel op het programma. Ik had kleine klompjes bij me die door Annie waren voorzien van een kleurtje. De klompjes waren voor Lisa van Sunrise Travel, maar helaas was de dame in kwestie niet aanwezig die woensdag. Van het bezoek aan de computerrruimte kwam niets terecht. Daar was geen tijd voor. En het bezoek van AC7P, Don ging ook niet door, Don had geen tijd vrij kunnen maken om even naar Pocatello te komen. Die nacht sliepen we voor de tweede dag daar in die heuvels net buiten Pocatello. Veel was er niet terecht gekomen van uitrusten. We werden er een paar radioverbindingen vanuit Pocatello gemaakt, de meeste met FOCers (leden van First Class CW Operators Club) die in het Zuidwesten van de Verenigde Staten woonden      

Dag 10. Een dagje Pocatello bij Al en

Cheryl

Rustdag. Een dagje wandelen in het bos (hoogte 6200 feet) en spelen mat radio-apparatuur. Wellicht ook een bezoekje aan het indoor voetbal stadion en een bezoek aan het computer centrum van de universiteit van de Idaho State University. Verder staat een ontmoeting met KB7RY, ingenieur van de Simplot Fofaat fabriek in Pocatello en een bezoek van Ron,, AC7P gepland. Cheryl en Tijs gaan deze dag winkelen in Pocatello. Er was vandaag van alles te doen. Na het wakker worden klonk vanaf de veranda van het huis in de bergen een brommend geluid, dat snel in sterkte varieerde, en daarna weer plotseling verdween. Het bleek al snel waar dat geluid vandaan kwam. Kolibries. Boven de veranda weren op regelmatige afstanden voerstations voor kolibries opgehangen. De voerstations waren gevuld met een roodachtige vloeistof dat speciaal suikerwater bleek te zijn. En daar kwamen de kolibries op af. Ik had nooit gedacht dat ik hoog in de bergen van Idaho (we zaten op 6200 feet) kolibries zou kunnen zien. Dat waren toch kleine vogeltjes die in zuid Amerika thuishoorden/! Het was vedertijd voor jonge kolibries, dus moesten de ouders af en aan vliegen om suiker voor hun kroost te bemachtigen. En suiker was volop in die voerstations te vinden. Na een poos te hebben stil gestaan haalde ik mijn fototoestel op om te probere4n of ik de diertjes kon fotograferen. Dat lukte, en als ik stilstond kon ik de diertjes zelfs tot op een meter benaderen. Uiteraard had ik rekeling te houden met de kwaliteit van mijn fototoestel, maar toch lukte het de "Hummingbirds" te fotograferen. Het huis van Al had geen huisnummer. Buckskin Road was het adres, meer niet. Vanaf het huis kon je tamelijk ver kijken. En iets verder van het huis, hoger op de berg begon een ski-piste. Nu snapte ik waarom Al een tractor nodig had om s'winters zijn paadje zodanig vrij te houden van sneeuw dat hij weg kon met de Bronco. Zijn 40 meter beam lag tegen de helling aan, en had de winter niet overleefd. Tijdens de wandeling met Al, bergop, had ik de verrekijker bij me, en daar werd driftig gebruik van gemaakt. Op de berghelling groeide allerhande bloemen, waaronder lupine en Indian Paint Brush. De twee honden van Al waren ook bij ons. Al moest nog iets naar z'n moeder brengen, die woonde in Pocatello. Ook had hij beloofd om een vriend even te helpen bij het plaatsen van een antenne. En er stond een bezoekje aan Sunrise Travel op het programma. Ik had kleine klompjes bij me die door Annie waren voorzien van een kleurtje. De klompjes waren voor Lisa van Sunrise Travel, maar helaas was de dame in kwestie niet aanwezig die woensdag. Van het bezoek aan de computerrruimte kwam niets terecht. Daar was geen tijd voor. En het bezoek van AC7P, Don ging ook niet door, Don had geen tijd vrij kunnen maken om even naar Pocatello te komen. Die nacht sliepen we voor de tweede dag daar in die heuvels net buiten Pocatello. Veel was er niet terecht gekomen van uitrusten. We werden er een paar radioverbindingen vanuit Pocatello gemaakt, de meeste met FOCers (leden van First Class CW Operators Club) die in het Zuidwesten van de Verenigde Staten woonden