Dag 07. Zion en Cedar Breaks (Utah)

Via Mount Carmel Juncion bezoeken we het beroemde Zion National Park. Hier maken we een korte wandeling, en rijden door het park. Via US 9 en highway 15 gaan we naar Cedar City waar we ons diner zullen verorberen. In de avonduren nemen we US 14 en US 143 via Cedar Breaks National Monument en eindige de dag in Panguitch. Hier slapen we in het Color Country Motel, 400 N.Main Panguitch (tel 676-2386) Veel tijd om te slapen hadden we niet, want vandaag stond Zion op het programma. We reden verder naar het noorden naar Mount Carmel, en via US-9 reden op het Zion National Park aan. De weg naar het park was weer van buitengewone kwaliteit. Zowel links als rechts van de weg reden we langs geweldig kleurrijke rotsformaties, tot we bij de ingan van het Park kwamen, de oost ingang. Uiteraard moesten we weer entree betalen, deze keer 2 dollar. En daar kregen we weer de plaategrond van het park voor met op de achterkant weer allerhande wetenswaardigheden over het park. Al vlug was het tijd om te stoppen, want daar was de Checkerboard Mesa, een machtige rotsformatie links van de weg. Maar waar wij stonden was de rotsformatie recht voor ons zichtbaar. De weg kronkelde verder door het geweldig landschap, en we wisten niet waar we moesten kijken. En plots was daar een tunnel, een gapend gat in een rots, niet ver van de rechterwand var de rots waarin de tunnel was uitgehakt. De tunnel was niet verlicht, en tijdens de rit door de tunnen zagen we dat er gaten in de rechterwand tunnel waren uitgehakt, waardoor het daglicht nar binnen kon vallen. Direct na het einde van de tunnel ontpropte zich een spectaculair landschap voor onze kijkers. We keken min of meer in een diepe valley die ik maar voor het gemak Zion Canyon noem. Onze weg kronkelde zich een een zestal slaloms naar de bodem van de canyon. En langs de weg was het mogelijk om te stoppen, om op die plek te genieten van al het moois  voor ons, link en recht van ons, en uiteraard achter ons. Dit was het beeld dat mij naar dit gebied had getrokken. Ik had ooit een QSO (radio verbinding) met een amateur uit Sprigdale/Utah gehad, en deze man stuurde mij ter bevestiging van dit QSO een kaart met daarop een foto van deze slalom weg. Toen ik die kaart kreeg kon ik al genieten van de de kleuren die de rotsformaties op deze kaart hadden. Kleukcombinaties die volgens mij onmogelijk waren. En nu kon ik zelf zien dat het echte kleuren waren. Zion nationaal park. Geweldig. Na de slaom gingen we in het park rechtsaf en namen de Zion Scenic Drive, en reden zover tot we niet meer verder konden. In het park waren we beslist niet alleen, dat kon ook niet want het was zondag, dus waren er flink wat dagjesmensen te vinden. We konden genieten van de The Great White Throne, en witte rotsformatie van meer dan 2000 meter hoog. Er waren genoeg wandelpaden, zoals East Rim Trail, West Rim Trail, the Emerald Pools, Angels Landing enz.. Maar onze wandelcapaciteiten waren daarvoor onvoldoende, en hielden wij het tot een wandeling langs de Virgin River, en genoten van het vele water dat langs rotsspleten naar beneden kwam. We verlieten het park weer, maar deze keer langs de zuidkant van het park. Andere ingangen dan oost of zuid zijn er niet, je kunt wel via achteraf paadjes Zion binnenkomen. We passeerde Springdale, waar de zendamateur woonde, en gingen westwaart via Rockville,Virgin en Toquerville richting Highway 15. Daarna ging het noordwaarts, waarna in Cedar City wat werd gegeten. In de middaguren ging het verder noordwaarts om de afslag van de US14, terug naar het oosten te nemen. We zaten nu te noorden van Zion, en namen de afslg naar de US143 noordwaarts. Deze weg bracht ons hoger en hoger en hoger naar 9100 feet. Hier was onze volgende stop te vinden ,Cedar Breaks, een nationaal Monument, een Amphitheater wat er mag wezen. Het vonden we een voorproefje van het spektakel wat ons morgen in Bryce Canyon te wachten stond. Ook al was het 20 juni, zomer, het was koud daarboven in Cedar Breaks. Onze auto was al flinke hopen restsneeuw gepasseerd, en er lag nog voldoende van de spul. Goede voor een foto van Tijs in de sneeuw. Entree hoefde we niet te betalen, wel werden we verblijd met de warmte die uit een potkachel kwam in het huisje van de parkwachter bij Rainbow Point. Er waren slechts een paar bezoekers daarboven, we konden heerlijk genieten van de spectaculaire (ja alweer) kleuren die onze ogen streelden. Heel in de verte was Cedar City juist zichtbaar. Het was ook groen daarboven, en je kon merken dat het nog geen zomer was, allerhande bloemen stonden in bloei. Maar wat extra leuk was, waren de chipmunks, grondeekhoorns, die voor de duivel niet bang waren voor mensen. Logisch dat Tijs hierboven besloot om speelgoed Chipmunks voor haar kleinkinderen mee naar Nederland te nemen.  We stopten een paar keer langs de rand van het Amphitheater om van verschillende kanten van Cedar Breaks te genieten. We verlieten Cedar Breaks aan de noordkant, en namen de afslag direct naar Panguitch, onze eindbestemming van die dag. Dit was een weg zonder naam, maar wel eentje die normaal bereidbaar zou moeten zijn. Dat was de weg ook en langzaam maar zeker daalden we door een groot bos af naar Panguitch dat op een hoogte van 6600 feet lag. In Panguitch werd ons in het Color Country Motel een kamer toebedeeld met maar 1 bed. Het koste een paar minuten om duidelijk te maken dat we een kamer wilden waar twee bedden aanwezig waren. Uiteraard lukte dat, en konden we genieten van onze rust. Want deze dat was heel intensief geweest. En de naam van dit motel paste bij die intensiteit die we op deze zondag hadden ondervonden. Utah is werkelijk Color Country.      

Dag 07. Zion en Cedar Breaks (Utah)

Via Mount Carmel Juncion bezoeken we het beroemde Zion National Park. Hier maken we een korte wandeling, en rijden door het park. Via US 9 en highway 15 gaan we naar Cedar City waar we ons diner zullen verorberen. In de avonduren nemen we US 14 en US 143 via Cedar Breaks National Monument en eindige de dag in Panguitch. Hier slapen we in het Color Country Motel, 400 N.Main Panguitch (tel 676-2386) Veel tijd om te slapen hadden we niet, want vandaag stond Zion op het programma. We reden verder naar het noorden naar Mount Carmel, en via US-9 reden op het Zion National Park aan. De weg naar het park was weer van buitengewone kwaliteit. Zowel links als rechts van de weg reden we langs geweldig kleurrijke rotsformaties, tot we bij de ingan van het Park kwamen, de oost ingang. Uiteraard moesten we weer entree betalen, deze keer 2 dollar. En daar kregen we weer de plaategrond van het park voor met op de achterkant weer allerhande wetenswaardigheden over het park. Al vlug was het tijd om te stoppen, want daar was de Checkerboard Mesa, een machtige rotsformatie links van de weg. Maar waar wij stonden was de rotsformatie recht voor ons zichtbaar. De weg kronkelde verder door het geweldig landschap, en we wisten niet waar we moesten kijken. En plots was daar een tunnel, een gapend gat in een rots, niet ver van de rechterwand var de rots waarin de tunnel was uitgehakt. De tunnel was niet verlicht, en tijdens de rit door de tunnen zagen we dat er gaten in de rechterwand tunnel waren uitgehakt, waardoor het daglicht nar binnen kon vallen. Direct na het einde van de tunnel ontpropte zich een spectaculair landschap voor onze kijkers. We keken min of meer in een diepe valley die ik maar voor het gemak Zion Canyon noem. Onze weg kronkelde zich een een zestal slaloms naar de bodem van de canyon. En langs de weg was het mogelijk om te stoppen, om op die plek te genieten van al het moois  voor ons, link en recht van ons, en uiteraard achter ons. Dit was het beeld dat mij naar dit gebied had getrokken. Ik had ooit een QSO (radio verbinding) met een amateur uit Sprigdale/Utah gehad, en deze man stuurde mij ter bevestiging van dit QSO een kaart met daarop een foto van deze slalom weg. Toen ik die kaart kreeg kon ik al genieten van de de kleuren die de rotsformaties op deze kaart hadden. Kleukcombinaties die volgens mij onmogelijk waren. En nu kon ik zelf zien dat het echte kleuren waren. Zion nationaal park. Geweldig. Na de slaom gingen we in het park rechtsaf en namen de Zion Scenic Drive, en reden zover tot we niet meer verder konden. In het park waren we beslist niet alleen, dat kon ook niet want het was zondag, dus waren er flink wat dagjesmensen te vinden. We konden genieten van de The Great White Throne, en witte rotsformatie van meer dan 2000 meter hoog. Er waren genoeg wandelpaden, zoals East Rim Trail, West Rim Trail, the Emerald Pools, Angels Landing enz.. Maar onze wandelcapaciteiten waren daarvoor onvoldoende, en hielden wij het tot een wandeling langs de Virgin River, en genoten van het vele water dat langs rotsspleten naar beneden kwam. We verlieten het park weer, maar deze keer langs de zuidkant van het park. Andere ingangen dan oost of zuid zijn er niet, je kunt wel via achteraf paadjes Zion binnenkomen. We passeerde Springdale, waar de zendamateur woonde, en gingen westwaart via Rockville,Virgin en Toquerville richting Highway 15. Daarna ging het noordwaarts, waarna in Cedar City wat werd gegeten. In de middaguren ging het verder noordwaarts om de afslag van de US14, terug naar het oosten te nemen. We zaten nu te noorden van Zion, en namen de afslg naar de US143 noordwaarts. Deze weg bracht ons hoger en hoger en hoger naar 9100 feet. Hier was onze volgende stop te vinden ,Cedar Breaks, een nationaal Monument, een Amphitheater wat er mag wezen. Het vonden we een voorproefje van het spektakel wat ons morgen in Bryce Canyon te wachten stond. Ook al was het 20 juni, zomer, het was koud daarboven in Cedar Breaks. Onze auto was al flinke hopen restsneeuw gepasseerd, en er lag nog voldoende van de spul. Goede voor een foto van Tijs in de sneeuw. Entree hoefde we niet te betalen, wel werden we verblijd met de warmte die uit een potkachel kwam in het huisje van de parkwachter bij Rainbow Point. Er waren slechts een paar bezoekers daarboven, we konden heerlijk genieten van de spectaculaire (ja alweer) kleuren die onze ogen streelden. Heel in de verte was Cedar City juist zichtbaar. Het was ook groen daarboven, en je kon merken dat het nog geen zomer was, allerhande bloemen stonden in bloei. Maar wat extra leuk was, waren de chipmunks, grondeekhoorns, die voor de duivel niet bang waren voor mensen. Logisch dat Tijs hierboven besloot om speelgoed Chipmunks voor haar kleinkinderen mee naar Nederland te nemen.  We stopten een paar keer langs de rand van het Amphitheater om van verschillende kanten van Cedar Breaks te genieten. We verlieten Cedar Breaks aan de noordkant, en namen de afslag direct naar Panguitch, onze eindbestemming van die dag. Dit was een weg zonder naam, maar wel eentje die normaal bereidbaar zou moeten zijn. Dat was de weg ook en langzaam maar zeker daalden we door een groot bos af naar Panguitch dat op een hoogte van 6600 feet lag. In Panguitch werd ons in het Color Country Motel een kamer toebedeeld met maar 1 bed. Het koste een paar minuten om duidelijk te maken dat we een kamer wilden waar twee bedden aanwezig waren. Uiteraard lukte dat, en konden we genieten van onze rust. Want deze dat was heel intensief geweest. En de naam van dit motel paste bij die intensiteit die we op deze zondag hadden ondervonden. Utah is werkelijk Color Country.