Alles kan, maar niets moet
Ötztal-Tirol, 2010
Van 26 juni tot 3 juli 2010
Eind juni tot begin juli 2010 waren we een weekje te gast in Tirol. Een groepje van 4 senioren,
hebben zes dagen gewandeld in het Ötztal in Oostenrijks Tirol. Een heerlijke en zonnige, maar
vermoeiende week. We hadden ons goed voorbereid, en alle wandelingen waren van te voren
uitgestippeld. Maar toch liep niet alles volgens plan. Hier volgt het verslag van onze Ötztal-week...
Reeds een aantal jaren ben ik een vaste deelnemer aan de Driedaagse Wandeltocht van Zuid
Limburg en de Vierdaagse Wandeltocht van Vilt. En door mij is mijn broer Martin ook behept met
het wandelvirus en wandelt sinds een aantal jaren mee. Op zijn beurt heeft hij zijn zwager Mai ook
aan het lopen gekregen. Dus vindt je ons altijd als wandelaar tijdens een van bovengenoemde
meerdaagse wandeltochten. Hierbij is onze grens een afstand van 30 km. Niet dat we niet meer
kunnen, maar 30 km is voor ons, (haast) allemaal met pensioen, meer dan genoeg.
Tijdens de Vierdaagse van Vilt (2009) opperde ik het idee om samen met z'n drietjes in 2010 een
paar dagen in de bergen te gaan wandelen. Het bleef een aantal maanden bij een idee. Martin
vond op internet een reisverslag van een groep die in de Dolomieten hadden gewandeld.. Hij
stuurde mij de link door, en nu moest ik wel aan de slag. Want ik had aangeboden om de hele reis
voor te bereiden.
Öetztal, Tirol, Öetztaler en Stubaier Alpen
Begin december 2009 had ik voldoende basisinformatie verzameld. We zouden een week naar het
Ötztal in Tirol, Oostenrijk gaan. Mai had nog een schoonzus Grada, (ook een schoonzus van
Martin) die ook graag mee wilde. Dus waren we met z'n
viertjes.
Als onderdak kozen we voor een Gasthof met
Halfpension. Grada wilde graag een kamer voor haar
alleen. En voor de drie mannen maakte het niet zoveel uit,
dus werd er om een Dreibettzimmer gevraagd.
Vanwege de goede recensies, en de gunstige prijs werd
Alpengasthof Koefels in Umhausen/Ötztal gekozen. Dit
bleek een uitstekende keuze te zijn, ook al waren geen winkels in het dorp, en kon je er geen
andere toeristische aktiviteiten uitvoeren. Maar toch moet een minpuntje genoemd worden. De
gasthof ligt in het dorpje Köfels, 2 km ten zuidoosten van Umhausen, en om daar te komen moest
wel 400 meter geklommen worden over een tamelijk smalle bergweg. Bij het passeren van
tegenliggers kon je makkelijk in de problemen komen, gelukkig bleven die ons bespaard.
Begin 2010 was de reservering rond,een twee persoons kamer voor Grada, en een
driepersoonskamer voor de mannen. We hadden gekozen voor halfpension, met lunchpakketje
voor onderweg. Het lunchpakket hebben we nooit gehad, waarschijnlijk hadden we moeten vragen
voor een Jausenpakket. En als wandelweek werd de week van 26 juni tot 2 juli (begin van het
wandelseizoen) gekozen.
Internet was de informatiebron bij uitstek om zo'n wandelweek te plannen. Daarbij vond ik veel
informatie van mensen die het gebied al eerder hadden bezocht. Ook de bibliotheek in
Hoogerheide was een aanvullende bron. En via internet werden een paar reisgidsen en
topografische kaarten van het wandelgebied aangeschaft bij Amazon, Duitsland.
Het maken van het reisprogramma maken was een tijdrovende aangelegenheid. Geen van ons
had al eens gewandeld in het Ötztal, het uitstippelen van de wandelingen was daarom toch niet zo
makkelijk. Want uiteraard wilden we niet voor onplezierige verassingen komen te staan zoals een
wild stromende beek, steile wand, of een onbeveiligd pad langs een afgrond. Maar het uitkiezen
van de wandelingen was wel hardstikke leuk. Ik genoot al van te voren van de wandelingen. De
hele planning werd op internet gezet, kompleet met routebeschrijving, hoogteprofielen van de
wandelingen, en Google Earth posities. Het geheel was voorzien van foto's van ontelbare
wandelaars die ons voor waren gegaan.
Er ontstond een probleem toen bleek dat de bagage die mee moest wel eens niet in de auto van
Marté zou passen. Een oplossing, dat ik met vrienden heen en terug zou reizen, ging op het
laatste moment (ziekte van een van mijn vrienden) niet door. Uiteindelijk werd besloten met onze
auto te reizen, maar hierdoor werden alle plannen van mijn vrouw Annie in de war gestuurd. Want
zij moest het tijdens onze wandelweek zonder eigen vervoer stellen. En haar weekje vakantie liep
daardoor zeker niet zoals gepland was.
Eind mei, na afloop van de eerste wandeldag van de Limburgse Driedaagse, ontmoette ik Grada
bij Marté thuis. Een week voor ons vertrek naar Tirol werd de rest van de verblijfskosten naar fam.
Kuen, de eigenaars van Alpengasthof Köfels overgemaakt. Een bevestiging hiervan bleef uit.
Het geweldig mooie weer gedurende ons verblijf in het Ötztal had tot gevolg dat elke dag
gewandeld werd. Geplande uitstapjes naar Imst, Innsbruck en Italië bleven onuitgevoerd. Het
omhoog wandelen duurde toch langer dan was voorzien, en het afdalen via bevoorradingswegen
van berghutten was erg vermoeiend. De conditie van Marté was ook onderschat. Al deze factoren,
samen met de hoge temperatuur van ver over de 20 graden hadden tot gevolg dat de wandelingen
niet verliepen zoals was uitgestippeld.
Maar dit betekende niet dat we het niet naar onze zin hebben gehad tijdens ons verblijf in Tirol. De
planning werd gewoon aangepast,en de wandelingen werden ingekort. Het Ötztal is een bezoek
van veel meer dan 7 dagen waard. Er is zoveel te zien en te beleven in dit unieke mooie gebied
van Oostenrijk. Ik hoop dat het niet bij een keer blijft.
Foto's
Tijdens de reis en tijdens de wandelingen zijn veel foto's gemaakt door de drie mannen. Grada
heeft op verzoek slechts een paar keer een foto gemaakt. Elke dag zijn alle gemaakte foto's
overgezet naar een laptop, zodat elke volgende dag lege camera's ter beschikking stonden, en
daardoor foto's met de hoogst mogelijke resolutie werden gemaakt. Alle drie de mannen hadden 2
camera's bij zich, de twee camera's van Mai waren van hetzelfde merk en type als de twee
camera's van Marté, n.l. een Canon Powershot A720 IS en een Casio EX-Z150. En Wino had twee
andere camera's bij zich, een Canon Powershot SX-100, en een Sony DSLR A300(met 2 lenzen).
Dat alles was goed voor zo'n 2800 foto's.
Leuk hé zoveel foto's, maar het bleek naderhand problemen te veroorzakenbij het in volgorde
zetten (in de tijd) van de foto's. Want de drie Canon's produceerde foto's welke als naam hadden
IMG_xxxx.jpg, waarbij de cijfers 9999 elk getal tussen 0001 en 9999 konden hebben. De twee
casio's leverden foto's met naam CIMGxxxx. En de Sony gaf als naam DSCxxxxx aan de foto's.
Daarbij kwam nog dat de Casio's elke dag opnieuw bij nummer 0001 begonnen, terwijl de andere
camera's rustig door nummerden. En het bewaren van de foto's op de PC verliep niet op dezelfde
manier voor de camera's. Want van de ene camera werd de opnamedatum van de foto als
opslagdatum gebruikt, en van de andere camera werd de datum genomen van de opslagdatum
van de foto's op de PC.
En raadt eens wat? Geen van de camera's was op de juiste datum/tijd ingesteld. En om alles nog
ingewikkelder te maken, het ene fotoviewer programma toonde de opgeslagen foto's op naam
volgorde, terwijl een ander programma b.v. Picasa 3 de opnamedatum van de foto als volgorde
gebruikt.
Gevolg van alles was dat er er pas een fatsoenlijke diavoorstelling van de foto's getoond kon
worden, nadat zowel datum-tijd van foto-opname en opslag aan elkaar gelijk waren gemaakt, en
de foto's op de PC een naam kregen in overeenstemming met de aangepaste datum van de foto's.
Voorwaar geen makkelijke klus. Maar kijk verder bij wandelingen en lees hoe onze week in Tirol is
verlopen.
ONS PLOEGJE
De eerste wandelervaringen van
Martin en Wino (ik) zijn van 1998.
Tijdens onze autotrip door 7
staten van Amerika zijn veel
nationale parken bewandeld. We
kunnen wel zeggen dat we door
het diepste dal hebben
gewandeld, de Grand Canyon.
Ook een bergwandeling, maar
dan in de verkeerde volgorde.
Eerst naar beneden en daarna
terug omhoog. Dat was afzien
geblazen
Ik ben daarna blijven wandelen
en voltooide de vierdaagse van
Nijmegen in 2000 (4 maal 40 km).
Een van de trainingstochten, de
Driedaagse van Zuid Limburg
(30, 40, 30 km) heeft sindsdien
mij als vaste deelnemer. Samen
met mijn zoon Ruud heb ik in
2005 een lang weekend in de
Franse Gorges du Verdon
gewandeld. Deze Gorges vormen
het grootste kloofdal van Europa,
en staat na de Grand Canyon, op
de tweede plaats van de grootste
kloofdallen op aarde.
Tijdens een week vakantie,
samen met radiovrienden, heb ik
mijn eerste echte wandelingen in
de Alpen volbracht. Dat was in
Liechtenstein, en ik logeerde
toen in een oude boerderij 400
meter boven het dorp
Triesenberg,dat op 800 meter
ligt. De hoogste berg die ik daar
beklommen heb is de
Augstenberg, met zijn 2368
meter de op 1 na hoogste berg
van Liechtenstein.
Mai is door Martin besmet
geraakt met het wandelvirus.
Sinds een aantal jaren zijn Mai en
Martin vaste wandelmaatjes. De
Wandeldriedaagse, van Zuidl
Limburg en de Vierdaagse van
Vilt (meestal 21 km per dag) zijn
steeds terugkerende
wandelfestijnen. En de laatste
jaren loop ik met die twee mee
tijdens deze tochten in het
Limburgse Heuvelland.
We zijn geen van allen ervaren
bergbeklimmers. Maar we zijn
toch een beetje voorbereid. Want
Grada loopt gemiddeld 2 maal
per week 20 km. Martin en Mai
doen dat heel vaak samen en
wandelen zeker 1 keer per week.
Ook hun gemiddelde per
wandeling is 20 km of meer. En
ik, wandel ook vaak, Soms zijn
dat maar een paar uurtjes, en
soms de hele dag, vaak in weer
en wind. Hierbij is een afstand
van 40 km wel de grootste
afstand die wordt overbrugd.
Alleen de bergen ontbreken,
maar in Zuid Limburg heb je in
elk geval nog heuvels.
Grada is wellicht de meest
ervaren wandelaar van ons
clubje van 4. Zij heeft zelfs een
trekkingstocht in het Himalaya-
gebergte, waar de hoogste
bergtoppen ter wereld te vinden
zijn volbracht. Haar hoogterecord
daar in de Himalaya is 4300
meter geweest. Dat is een
hoogte die wij in Oostenrijk
natuurlijk niet kunnen
verbeteren. De hoogste berg in
het Ötztal, de Wildspitze, is slecht
3768 meter hoog.