Hoe het begon.

Op 4 november 1996 werd ons eerste kleinkind geboren. Een jongen. Joshua. Twee jaar later kon ik voor de tweede keer in mijn leven een vakantiereis naar de Verenigde Staten maken. Ruim drie weken toerde ik door Colorado, Utah, Arizona, Wyoming, Zuid Dakota en Nebraska. Samen met mijn broer Martin. Martin was in 1988 samen met zijn vrouw Mia al in de USA geweest. Ik trouwens ook. In 1982, samen met mijn schoonmoeder Annie (Thijs). Ik hoef niet te vermelden dat zowel de 1982 als de 1998 vakantie in Zuidwest Amerika een onvergetelijk avontuur werden. Digitale camera’s bestonden nog niet, internet wel. Een van de hoogtepunten van de 1998 trip was de dag wandeling “Bright Angel Trail” in de Grand Canyon in Arizona. Naar het diepste punt dat we konden bereiken in een dag, “Plateau Point”, een paar honderd meter boven de Colorado rivier. Vier en vijftig was ik toen ik daar bij Plateau Point een steentje opraapte. Niks bijzonders dat stukje steen, maar het was wel een paar miljoen jaar oud. Ik raapte de steen op en stak het in mijn broekzak, met de belofte dat ik dat stukje Grand Canyon ooit zou terugbrengen naar die plek. Samen met mijn kleinzoon Joshua. De terugtocht naar de zuidrand van de Grand Canyon verliep niet helemaal zonder problemen. Drinken hadden we genoeg bij ons. Maar we vergaten onderweg, bij 40 graden Celsius, ook te eten. Na negen en een half uur kwamen we moe maar voldaan weer boven. Weer thuis vertelde ik aan iedereen die het horen wou wat ik daar in die immense Canyon beloofd had. Uiteraard ook aan Joshua. Het steentje verdween in de sieradenkast in de huiskamer. Een herinnering aan een geweldige vakantie, samen met mijn broer Martin. En de tijd verstreek … September 2018. Myrthe. die op 31 mei 1998 het levenslicht zag, stuurde me een Whatsappje waarin ze vertelde dat ze in juli en augustus 2019 met haar vriendin Lotte een rondreis door een aantal staten van de USA wilde maken. Ze wist dat ik graag nog eens naar Amerika wou. Ook zij kende het verhaal over het steentje dat nog steeds in de sieraden kast lag. Ze vroeg aan mij of ik zin had samen met haar en Lotte Arizona en Utah te bezoeken. Vanaf die dag, 30 September, werden heel wat mailtjes heen en weer gestuurd. Myrthe: We zitten ongeveer tussen 7 augustus tot 13 augustus bij Grand Canyon. Myrthe: Als jij even uitzoekt of dat voor jou handig is kunnen we de terugeis met z’n drieën doen. Myrthe stuurde zelfs haar reisplan op waarin te lezen was dat ze mij zou opwachten op het vliegveld van Las Vegas. Op 6 Augustus 2019. Een blik op mijn bankrekening maakte duidelijk dat ik daar inderdaad aanwezig kon zijn. En een grof reisplan had ik in 2018 al eens gemaakt. Duidelijk was meteen dat dit een unieke gelegenheid was om de belofte die ik twintig jaar geleden had gemaakt, terugkeer naar de Grand Canyon, samen met Joshua, in te vullen. Nu kon ik intensief werken aan de invulling van 14 dagen toeren door Zuidwest Amerika. Samen met Joshua, Myrthe en haar vriendin. Het beroemde steentje werd in een envelop gestopt en op Joshua’s verjaardag, kreeg hij de envelop overhandigd. Joshua wist meteen wat dit betekende, de grijns op zijn gezicht vertelde genoeg. Intussen had ik me gerealiseerd dat ik drie kleinkinderen had. Elise kreeg na het overhandigen van de envelop te horen dat ze ook mee kon naar Amerika. Oei, dat paste niet in het plannetje van Ruud en Natascha. Zei wisten van mijn plannen en hadden bedacht dat, als ze mij en Joshua naar Schiphol zouden brengen, ook de koffers van Elise erbij zouden zijn. En Elise natuurlijk. Een paar weken later moest ik me melden bij mijn zoon en schoondochter. Het idee was daar ontstaan om ook Ruud aan het reisgezelschap toe te voegen. “Een unieke gebeurtenis” zei Natascha tegen Ruud, “dat gebeurt daarna nooit meer.” Een week later was het een feit. Ruud ging ook mee. Ruud bracht een wijziging aan in het reisplan. Geen twee maar drie weken zouden we in Amerika rondtoeren. Twee weken was tekort was zijn mening. Daar kon ik alleen maar mee instemmen. We zouden op 30 Juli onze reis beginnen. Midden in het hoogseizoen. Een andere periode was niet mogelijk. Myrthe had intussen laten weten dat Lotte vanaf Las Vegas verder alleen zou reizen naar Mexico. In Las Vegas zou Myrthe zich dan op 6 augustus bij ons groepje voegen. Het reisplan veranderde daarna nog twee keer. De eerste keer was op kerstavond . Ik vond dat ook Natascha erbij hoorde. “Pap, dat kan niet, Wie zorgt er dan voor de dieren” was haar opmerking. “Dat is jullie probleem, dat moeten jullie oplossen” gaf ik als antwoord. Natuurlijk vonden Ruud en Natascha een oplossing. Een echtpaar zou de weken dat we in Amerika waren de dieren verzorgen. Ik begon onze slaapgelegenheden te boeken. Ruud had intussen de vliegreis geboekt. Dat gaf mij de mogelijkheid op internet nog intensiever naar “Extra” activiteiten te zoeken. Die werden natuurlijk gevonden. Zelfs een dagje toeren over de “White Rim Trail” in Canyonsland N.P. waarvoor een kleine firma werd gecharterd. Myrthe zorgde voor de laatste wijziging. Haar trip met haar vriendin werd zodanig gewijzigd dat ze zich niet op 6 augustus bij ons zou voegen maar reeds op de dag dat we in Las Vegas zouden arriveren. Het reisplan kon toen niet meer gewijzigd worden, zodat alleen de overnachtingen moesten worden aangepast. Drie weken door Zuidwest Amerika toeren. Deze keer met zes personen, Ruud, Natascha, Joshua, Myrthe, Elise, en mijn persoontje natuurlijk. Laat het feest maar beginnen.

Op reis door Amerika